Trois, j'aime

Geheel onverwachts spreekt men in Frankrijk Frans. Gelukkig kon ik met grammaticafouten en al me al een beetje verstaanbaar maken in die vreemde taal. Alhoewel, politieke discussies gingen me nog een brug ver, maar de weg vragen kon ik wel. En soms begreep ik dan nog zelfs de ingewikkelde instructies die daarop volgden. ‘Bedoelde ze nou rechts? Of rechtdoor?’

Maar alle gekheid op een stokje, dat Frans is soms nog verdomd moeilijk. Vandaar dat ik ook maar wat hulp heb ingeschakeld. Na eerst een test te hebben gedaan om mijn niveau te bepalen, zodat ze me in de juiste groep konden plaatsen, heb ik dan nu zo’n vier lessen Frans achter de rug. Niet dat ik nu vloeiend Frans spreek, maar het is toch handig om in zo’n klasje met allemaal andere allochtonen de Franse grammatica weer eens goed in je hoofd te stampen. Bovendien leer ik buiten het klaslokaal ook genoeg, ook al is dat dan geen grammatica.

Zo heb ik geleerd dat je moet oppassen welke woorden je gebruikt als je wilt uitleggen dat je lang bent. Anders heb je kans seksuele toespelingen te maken die alleen ergens op slaan als je een man bent, of hermafrodiet. En als je me vraagt of ik dat per ongeluk gezegd heb? Nou…. Ander onderwerp?

Ik heb per ongeluk aan een heleboel mensen de liefde verklaard. Troisième (derde) klinkt namelijk verdacht veel als ‘toi, j’aime’ (van jou hou ik) en laat ik nu net niet door hebben gehad dat de S en de J in beide woorden niet hetzelfde klinken. Tot iemand me ineens met grote ogen aankeek en daarna in lachen uitbarstte. Maar aan de andere kant, ik sprak wel werkelijk de R uit, dus het eindresultaat was eigenlijk veel meer ‘van drie hou ik’. Maar ja, of ik daar nu gelukkig mee moet zijn…

Als ik niet de liefde verklaarde aan getallen, vertelde ik wel aan mensen dat ík aan mijn einde was. Gelukkig zie ik er verder nog gezond uit, dus er was niemand die me snel naar de eerste hulp van het ziekenhuis heeft gebracht na die vreemde uitspraak. Want, hoewel je in het Engels kan zeggen ‘I am finished’ (ik ben klaar), moet je in het Frans voor dezelfde uitspraak niet het werkwoord ‘zijn’, maar ‘hebben’ gebruiken (‘J’ai fini’ in plaats van: ‘je suis fini’). Maar helaas, die uitspraak zit er bij mij zo ingebakken dat ik me nog steeds vergis, ook al weet ik dat het fout is. Gelukkig verbeter ik mezelf daarna altijd snel, dus de sirenes zullen voorlopig nog wel niet klinken.

Eigenlijk vind ik het helemaal niet erg dat ik al die rare uitspraken maak. Natuurlijk schaam ik me eerst even dood, maar daarna kan ik er hartelijk om lachen. En hoewel al dat stuntelen met de taal soms behoorlijk frustrerend kan zijn, omdat ik zó graag iets zou willen zeggen maar nog niet de juiste woorden ken, is het alle frustraties en schaamtevolle momenten dubbel en dwars waard op de momenten dat het wél lukt. Als ik weer nieuwe woorden heb geleerd, of als ik een discussie heb kunnen voeren over mijn zorgpas, of als ik me zonder al te veel moeite door het zoveelste formulier heb geworsteld. Daar heb ik zelfs grammaticastampwerk in een klaslokaal voor over. Want, toegegeven, dat is vooral heel erg saai.