Papierliefde

‘Hier in Frankrijk houden we van papierwerk,’ kreeg een Belgisch uitwisselingsgenootje te horen bij het tekenen van haar huurcontract. En óf de Fransen van papierwerk houden. Zou de hele wereld uit Fransen bestaan dan zou er binnenkort waarschijnlijk niets meer van al dat tropische regenwoud over zijn, want al dat hout is dan veranderd in formulieren, verklaringen en nog meer formulieren.

Zo stond er in een brief van de universiteit dat ik minstens vijf pasfoto’s mee moest nemen naar Frankrijk. Overmoedig en eigenwijs stopte ik er slechts drie in mijn koffer. Waarvoor zou ik nou in hemelsnaam al die pasfoto’s nodig hebben? Ik had immers al in mei twee formulieren ingevuld voor de universiteit waarbij ik een pasfoto had meegestuurd.

Drie bleek niet voldoende. Inmiddels staat de teller van bij de universiteit ingeleverde pasfoto’s op drie en een vierde moet binnenkort nog ingeleverd worden. Verder heb ik bij de bank mijn vereeuwigde gezicht ingeleverd en valt ook op mijn Franse ov-chipkaart mijn portret bewonderen.

Naast die neiging tot het verzamelen van foto’s blijken de Fransen geen aversie te hebben tegen ellenlange formulieren. Sterker nog, voor elke andere afdeling van de universiteit moet ik weer een formulier invullen. Soms is het hetzelfde formulier, soms is het weer een andere. Met een beetje pech is zo’n formulier vijf pagina’s lang, maar acht kantjes is me inmiddels ook al twee keer overkomen. Gelukkig mocht ik op dat formulier de vraag over militaire dienst overslaan. Dat was zeer prettig, want ik snapte niks van de mogelijke antwoorden die ik daar kon aankruisen.

De bank was een verademing in vergelijking met de universiteit. Het duurde even voordat het formulier ingevuld was, maar daarna leek ik ook klaar te zijn met het invullen van mijn gegevens. Echter, toen de bankmedewerkster het betreffende papierwerk uitprintte had dat de grootte van een kleine roman (en dat is niet overdreven).

Het formulier met wellicht de vreemdste vragen was bedoeld voor een danscursus van de universiteit, waar ik me overigens ook al online voor had ingeschreven. Begon het nog vrij normaal met mijn naam (best handig) en mijn geboortedatum en –plaats, werd er vervolgens gevraagd naar het beroep van mijn ouders, wat ik later wilde worden en welke landen ik allemaal bezocht had. Of ze dat van die landen wilden weten voor mijn gehele leven, of alleen voor het afgelopen jaar, was een beetje onduidelijk. Die vraag heb ik dus maar blanco gelaten. Maar de kers op de taart van dat formulier was nog wel de vraag welke leeftijd mijn zussen hebben. Moet ik ze wellicht de volgende keer meenemen naar de les?