Multifunctionele Fietspaden
Door: Hermien
Blijf op de hoogte en volg Hermien
17 September 2013 | Frankrijk, Toulouse
Zebrapaden bestaan in Toulouse alleen voor de sier. Hun minimalistische, gestreepte design is misschien een verrijking van het straatbeeld, maar verder zijn de zebrapaden vooral functieloos. Een voetgangersstoplicht daarentegen, heeft in Toulouse slechts een nét iets andere functie dan in Nederland. Groen betekent gaan en rood ook. Gelukkig stoppen de automobilisten wel voor rood, dus met de echt onveilige verkeerssituaties valt het hier nog wel mee.
Hoewel ik deze twee belangrijke verkeersregels al vrij snel doorhad na mijn aankomst in Toulouse, is het voor mij nog steeds een beetje een raadsel hoe de rotondes hier werken. Als voetganger heb je natuurlijk vrij weinig met rotondes te maken, maar als echte Nederlander ben ik hier al na anderhalve week op de fiets gestapt. En toen ontdekte ik dit:
Vóór elke rotonde zit een stoplicht, wat op zich nog geen slecht idee is. Echter, op de rotonde zelf zitten stopstrepen, en dáár kan mijn Nederlandse verkeersbrein nog helemaal niets mee. Dacht ik als kersverse allochtoon in Toulouse dat het verkeer dat zich op dat moment op de rotonde bevond altijd voorrang had, stond ik plotseling midden op de rotonde stil, omdat de rest van het verkeer eerst op de rotonde moest komen. Misschien dat een civiel technicus me dit kan uitleggen, maar ik dacht altijd dat rotondes bedoeld waren voor een goede doorstroming van het verkeer. Nou, hier in Toulouse sta je op een rotonde stil.
Gelukkig zijn de automobilisten hier wel wat fietsers gewend en fietsen op de weg gaat dan ook prima. ’s Avonds wordt er net zo goed gefietst, dus ook in het donker schrikken de auto’s niet van mijn stalen ros. De fietspaden zijn dan echter weer een heel ander verhaal. Een van de eerste dingen die ik al fietsend leerde, is dat fietspaden naast een pad voor fietsers nog een heel scala aan andere functies hebben. Het bieden van parkeerplek is nog wel de meest gebruikelijke. In de vijf kilometer die ik dagelijks heen en weer moet fietsen en waarvan maar een deel fietspad is, kom ik op een goede dag een stuk of twee geparkeerde auto’s tegen en op een slechte dag kunnen het er zo meer dan vijf zijn. Vijf auto’s lijkt misschien mee te vallen, maar onderweg kom ik ook minstens zoveel geparkeerde motoren tegen en al die geparkeerde voertuigen gaan natuurlijk niet aan de kant als ik al bellend aan kom fietsen.
Er is trouwens vrij weinig wat aan de kant gaat als ik rinkelend laat horen dat ik er toch echt graag langs wil. Voetgangers bijvoorbeeld. Is er dan geen voetpad? Jawel, nog breder dan het fietspad en helemaal zonder geparkeerde auto’s. En toch, ik weet niet waarom, lijkt half Toulouse er altijd voor te kiezen om op het fietspad te lopen, in het midden, terwijl het fietspad krap een meter breed is. Ik weet ook niet of het is dat ze niet weten hoe een fietsbel klinkt, dat ze me werkelijk niet horen, of dat ze me gewoon negeren, maar al mijn gerinkel haalt niets uit. Dus daar ga ik dan, in tien meter van vijfentwintig naar nul kilometer per uur om tegen de rug van een voorbijganger te zeggen: ‘excusez moi, peux-je passer?’* En dat horen ze dan meestal weer wel, wat ik bijzonder vreemd vind.
Al die voetgangers voeren een breed scala aan acties uit op het fietspad. Lopen is de meest gebruikelijke, maar ik ben ondertussen ook tegen gekomen: stilstaand bellen, met de buurvrouw kletsen en je peuterdochter knuffelen. Heel vertederend natuurlijk, dat geknuffel, maar niet het allerveiligst. Het vreemdste dat ik ben tegengekomen op een fietspad was een man die zijn motor repareerde. En nog steeds snap ik niet waarom al die acties uitgevoerd worden op het fietspad, want er is altijd een veel breder voetpad naast.
Het is ook op het fietspad dat ik me realiseerde dat men hier in Toulouse een grote voorliefde heeft voor paaltjes. Er moeten er duizenden, of wellicht miljoenen in deze stad zijn, want op elke fietspad, om elke meter is er weer een paaltje en vaak, om onverklaarbare redenen, staan daartussenin ook nog paaltjes. Soms staan de paaltjes midden op het fietspad, wat ik niet zo veilig vindt, maar mijn vermoeden is dat het de auto’s tegen moet houden. Wellicht zou zonder al die paaltjes al het fietspad in Toulouse één lange parkeerstrook zijn. Mocht dat het geval zijn, dan neem ik die paaltjes wel voor lief. De manoeuvres die je uit moet halen om je tussen al die obstakels te bewegen maken het fietsen dan gewoon wat spannender. (‘Zou ik ertussendoor passen? Ik weet het niet, maar ik heb nu juist snelheid. Ik probeer het gewoon….. Poe, ik had nog precies drie centimeter over.’)
Eigenlijk mag ik niet klagen. Hoewel ik natuurlijk niet de wereld heb overgefietst, denk ik dat Toulouse door kan gaan voor een zeer fietsvriendelijke stad. En nee, het is natuurlijk niet fietsland Nederland, maar was ik nou niet juist expres naar het buitenland gegaan?
*Ik heb geen idee of dit werkelijk helemaal correct Frans is, maar het werkt, dus gebruik ik het.
Hoewel ik deze twee belangrijke verkeersregels al vrij snel doorhad na mijn aankomst in Toulouse, is het voor mij nog steeds een beetje een raadsel hoe de rotondes hier werken. Als voetganger heb je natuurlijk vrij weinig met rotondes te maken, maar als echte Nederlander ben ik hier al na anderhalve week op de fiets gestapt. En toen ontdekte ik dit:
Vóór elke rotonde zit een stoplicht, wat op zich nog geen slecht idee is. Echter, op de rotonde zelf zitten stopstrepen, en dáár kan mijn Nederlandse verkeersbrein nog helemaal niets mee. Dacht ik als kersverse allochtoon in Toulouse dat het verkeer dat zich op dat moment op de rotonde bevond altijd voorrang had, stond ik plotseling midden op de rotonde stil, omdat de rest van het verkeer eerst op de rotonde moest komen. Misschien dat een civiel technicus me dit kan uitleggen, maar ik dacht altijd dat rotondes bedoeld waren voor een goede doorstroming van het verkeer. Nou, hier in Toulouse sta je op een rotonde stil.
Gelukkig zijn de automobilisten hier wel wat fietsers gewend en fietsen op de weg gaat dan ook prima. ’s Avonds wordt er net zo goed gefietst, dus ook in het donker schrikken de auto’s niet van mijn stalen ros. De fietspaden zijn dan echter weer een heel ander verhaal. Een van de eerste dingen die ik al fietsend leerde, is dat fietspaden naast een pad voor fietsers nog een heel scala aan andere functies hebben. Het bieden van parkeerplek is nog wel de meest gebruikelijke. In de vijf kilometer die ik dagelijks heen en weer moet fietsen en waarvan maar een deel fietspad is, kom ik op een goede dag een stuk of twee geparkeerde auto’s tegen en op een slechte dag kunnen het er zo meer dan vijf zijn. Vijf auto’s lijkt misschien mee te vallen, maar onderweg kom ik ook minstens zoveel geparkeerde motoren tegen en al die geparkeerde voertuigen gaan natuurlijk niet aan de kant als ik al bellend aan kom fietsen.
Er is trouwens vrij weinig wat aan de kant gaat als ik rinkelend laat horen dat ik er toch echt graag langs wil. Voetgangers bijvoorbeeld. Is er dan geen voetpad? Jawel, nog breder dan het fietspad en helemaal zonder geparkeerde auto’s. En toch, ik weet niet waarom, lijkt half Toulouse er altijd voor te kiezen om op het fietspad te lopen, in het midden, terwijl het fietspad krap een meter breed is. Ik weet ook niet of het is dat ze niet weten hoe een fietsbel klinkt, dat ze me werkelijk niet horen, of dat ze me gewoon negeren, maar al mijn gerinkel haalt niets uit. Dus daar ga ik dan, in tien meter van vijfentwintig naar nul kilometer per uur om tegen de rug van een voorbijganger te zeggen: ‘excusez moi, peux-je passer?’* En dat horen ze dan meestal weer wel, wat ik bijzonder vreemd vind.
Al die voetgangers voeren een breed scala aan acties uit op het fietspad. Lopen is de meest gebruikelijke, maar ik ben ondertussen ook tegen gekomen: stilstaand bellen, met de buurvrouw kletsen en je peuterdochter knuffelen. Heel vertederend natuurlijk, dat geknuffel, maar niet het allerveiligst. Het vreemdste dat ik ben tegengekomen op een fietspad was een man die zijn motor repareerde. En nog steeds snap ik niet waarom al die acties uitgevoerd worden op het fietspad, want er is altijd een veel breder voetpad naast.
Het is ook op het fietspad dat ik me realiseerde dat men hier in Toulouse een grote voorliefde heeft voor paaltjes. Er moeten er duizenden, of wellicht miljoenen in deze stad zijn, want op elke fietspad, om elke meter is er weer een paaltje en vaak, om onverklaarbare redenen, staan daartussenin ook nog paaltjes. Soms staan de paaltjes midden op het fietspad, wat ik niet zo veilig vindt, maar mijn vermoeden is dat het de auto’s tegen moet houden. Wellicht zou zonder al die paaltjes al het fietspad in Toulouse één lange parkeerstrook zijn. Mocht dat het geval zijn, dan neem ik die paaltjes wel voor lief. De manoeuvres die je uit moet halen om je tussen al die obstakels te bewegen maken het fietsen dan gewoon wat spannender. (‘Zou ik ertussendoor passen? Ik weet het niet, maar ik heb nu juist snelheid. Ik probeer het gewoon….. Poe, ik had nog precies drie centimeter over.’)
Eigenlijk mag ik niet klagen. Hoewel ik natuurlijk niet de wereld heb overgefietst, denk ik dat Toulouse door kan gaan voor een zeer fietsvriendelijke stad. En nee, het is natuurlijk niet fietsland Nederland, maar was ik nou niet juist expres naar het buitenland gegaan?
*Ik heb geen idee of dit werkelijk helemaal correct Frans is, maar het werkt, dus gebruik ik het.
-
21 September 2013 - 15:06
Abel:
Hee Hermien,
Leuk om weer een leuk stukje van je te lezen, je hebt het weer leuk gebracht.
Als civiel technicus in opleiding voel ik mij verplicht een poging te doen de rotondes te verklaren. Naast een goede doorstroming is een rotonde ook veel veiliger dan gewone kruisingen zowel met als zonder stoplichten. Bij een rotonde zijn er namelijk veel minder punten waarop het verkeer elkaar kruist dan bij (het woord zegt het al) kruisingen en daardoor is er een kleinere kans dat er ongelukken gebeuren.
Het systeem dat jij heb beschreven zie je niet veel maar ook wel in Nederland. Uit mijn hoofd kom je er één tegen wanneer je naar de hogeschool van Zwolle gaat. Meestal gaat het om grote rotonden met soms meerdere rijbanen waar aardig wat auto's op kunnen staan. Met de stoplichten garandeer je dat iedere rijrichting gelijkmatig op de rotonde komt omdat je voorrang moet verlenen aan het verkeer dat de rotonde oprijd. Dus het verkeer op de rotonde zelf rijd niet (snel door) maar het zorgt wel voor een gelijkmatige en veilige doorstroom.
Dit is tenminste wat ik er over denk en ik weet ook niet zeker of dit klopt hoor;)
Ik kijk uit naar je volgende stukje, je volgende liedje (wij zullen ons nog bezig houden met de begeleiding van het vorige) en het volgende skype gesprek.
Heel veel plezier nog in Frankrijk!
Groetjes,
Abel -
27 September 2013 - 20:59
Linn:
In princie heb je een voorrang op een rotonde. Je hebt voorrang op een voorrangsrotonde. Verreweg de meeste rotondes in Nederland zijn voorrangrotondes en daarom wordt vaak aangenomen dat je als weggebruiker altijd voorrang hebt op de rotonde. Echter, wanneer het geen voorrangsrotonde betreft, heeft rechts gewoon voorrang en moet je dus stoppen op de rotonde! Een voorbeeld hiervan is het Hereplein in Groningen: verkeer van de Ubbo Emmiussingel en de Heresingel hebben daar gewoon voorrang (verkeer van Herestraat weer sowieso omdat dat een voorrangsweg is). In Stadskanaal hebben we zogenaamde viertondes. Op deze rotondes moet je rechts voorrang verlenen. Hoe herken je nou een voorrangsrotonde? Heel simpel: haaientandjes voor het naderend verkeer en natuurlijk een bordje dat je een voorrangsweg nadert ;) -
27 September 2013 - 20:59
Linn:
* In principe heb je GEEN voorrang op een rotonde. -
27 September 2013 - 21:19
Hermien :
Bedankt voor de uitleg! Inmiddels ben ik helemaal gewend aan stilstaan op de rotonde :). Ik ben er nu ook wel achter dat het hier tijdens de spits erg druk kan zijn, dus dan is het wel een fijn systeem.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
