Dakloos II

Vloer? Check. Muren? Check. Dak? Check. Hèhè, gelukkig, ik ben niet meer dakloos. Gisteravond heb ik me eindelijk geïnstalleerd in mijn nieuwe kamertje, klein maar fijn en met een heel appartement erbij waar ik ook gebruik van mag maken. Een boel gestress was het wel en ik zal uitleggen hoe dat zit.

Bij het reserveren van de jeugdherberg werd me al verteld dat ik er maximaal 6 nachten mocht verblijven. Ik dacht – wellicht iets te positief – dat ik in de tussentijd óf een kamer zou hebben gevonden, óf daarna wel naar een andere jeugdherberg zou kunnen. Geen van beide bleek waar. Hoe dichterbij de laatste nacht in de jeugdherberg kwam, hoe gestrester ik werd. De eerste dagen van de introductieweek hoorde ik van andere medestudenten dat zij het ook zo moeilijk vonden om aan een kamer te komen. Het had niet veel gescheeld of we hadden met elkaar een lotgenotengroep opgericht. Denk ik. We bespraken welke websites we gebruikten, hoe moeilijk het was om voicemailberichten achter te laten in het Frans en onze grote, gezamenlijke hekel aan Karine – de afzender van de automatische berichten van een in het bijzonder, onbruikbare site.

Ondertussen vroeg ik werkelijk iedereen om me heen of ze een kamer, of studio wisten. Één keer heb ik iemand die mij enkel een foldertje in de hand wilde drukken wanhopig gevraagd of zij een manier wist om aan een kamer te komen. Bezorgd en vriendelijk schreef ze de naam van een facebookgroep op waar ik wellicht een oproepje kon plaatsen. Van andere studenten hoorde ik steeds meer dat ze kamers vonden, soms zelfs meerdere tegelijk. Er vormde zich af en toe een soort doorschuifsysteem voor de contactgegevens van die niet genomen kamers.

De studenten die met een ‘agence’ in zee gingen hadden wellicht het snelst een kamer. Het probleem van deze makelaars is alleen dat ze een hele hoge toeslag vragen. Een toeslag die hoger is dan de maandelijkse huurprijs (en die is over het algemeen ook al hoog in Toulouse) is niet ongewoon en verspreid over vijf maanden zou dat mijn huur aanzienlijk verhogen. Hoe wanhopig ik ook was, ik besloot dat ik nog niet wanhopig genoeg was om zulke aanzienlijke bedragen te gaan betalen.

Dinsdagavond, 3 september, zonder kamer en met nog maximaal twee nachten onderdak in de jeugdherberg, kwam ik erachter dat alle jeugdherbergen voor de komende vijftien dagen vol zitten. Als ik me nog niet zonder vaste verblijfsplaats voelde, voelde ik dat nu wel. Gelukkig was er een sprankje hoop aan de horizon, diezelfde avond had ik nog snel een kamer kunnen bezoeken en de volgende avond zou ik er weer één bezoeken.

Hoewel al mijn geklaag en gevraag nog geen kamer of studio had opgeleverd, waren er wel twee meisjes die mijn gejammer hadden aangehoord en me hun adres hadden gegeven. Mocht ik uit de jeugdherberg moeten zonder kamer, dan kon ik bij hen terecht. Eigenlijk kende ik ze helemaal niet, dus des te aardiger was het dat ze mij tijdelijk onderdak aanboden.

Woensdagavond, 4 september, vond ik mijn kamer. Natuurlijk was ik enorm opgelucht, maar ik moest ook nog bijna een week wachten tot ik erin kon. Een week waarin ik niet meer in de jeugdherberg kon. Gelukkig mocht ik bij een meisje logeren dat ik een paar dagen eerder had ontmoet. Zij had wél een kamer op de campus gekregen, dus hoewel ik in eerste instantie niet op de campus terecht kon heb ik nu toch even het campusleven meegekregen.

De campus bestaat uit chambres rénovées, chambres traditionnelles en studio’s. Andreea, het meisje bij wie ik terecht kon, woonde op een chambre traditionnelle in gebouw vijf en hoewel dat misschien leuk mag klinken, betekent dat in dit geval dat de kamer en het gebouw oud en aftands zijn. Er zijn op elke verdieping slechts vier douches en vier wc’s voor zo’n dertig mensen. Erg fris was het er daarom meestal niet. In gebouw vijf zijn ook geen keukens, daarvoor moet je naar een ander gebouw. Gelukkig is dat gebouw gerenoveerd, waardoor de keukens er prima uitzien.

De campus is wel heel gezellig. Contact maken gaat heel makkelijk, vooral in de keukens en er zijn altijd mensen die je kent in de buurt bij wie je even langs kan gaan.

Gisteravond ben ik vertrokken van de campus en naar mijn nieuwe kamer verhuisd. Zo’n vijf kilometer van het centrum deel ik nu een appartementje. Een beetje kaal is het hier wel, maar dat komt omdat ik moeilijk mijn hele huisraad uit Nederland mee naar Frankrijk kon nemen.
Uiteindelijk ben ik een week op zoek geweest naar een kamer. Als ik er zo over denk, lijkt het heel kort, maar als ik erop terugkijk voelt het als een maand. In totaal heb ik, denk ik, meer dan honderd telefoontjes heb gepleegd. Ik heb activiteiten afgezegd, of ben later gekomen omdat ik die dag nog meer mensen wilde bellen. Iedereen die ik tegenkwam vroeg ik naar kamers. Maar het allervervelendste was de onzekerheid van het niet weten waar ik over een paar nachten zou slapen. Gelukkig ben ik daar nu vanaf, zo meteen kan ik met een gerust hart onder de wol kruipen.