Uiltjes knappen
Door: Hermien
Blijf op de hoogte en volg Hermien
11 Februari 2014 | Frankrijk, Toulouse
Donderdagochtend, 8:45 uur, een buitenwijk van Toulouse. Een laatste blik over het appartement. Ben ik niets vergeten? Ach, weet je wat, dat ene laken neem ik toch maar niet meer; de prullenbak in. Nu dan? Klaar? Ik denk het. De deur valt achter me dicht en samen met mijn huisbaas zet ik koers naar het metrostation.
Donderdagochtend, 10:42 uur, Gare Matabiau. De trein rijdt het station uit. Dag Toulouse. Ik had me voorgenomen om nu uitgebreid mijn buitenlandervaring te overdenken en voor jullie op papier te zetten. Dat ik bijvoorbeeld heel veel respect heb gekregen voor mensen die in een vreemd land hun weg proberen te vinden, proberen te integreren, of minder serieus: dat ik de Zuid-Franse manier van flirten ga zitten, maar zet mij in een rijdend voertuig en mijn ogen vallen vanzelf dicht. Straks dan maar. Straks kom ik wel met diepgaande analyses van Toulousaans flirtgedrag. Hmmm, welterusten.
Donderdagmiddag, rond 15:00 uur, middle of nowhere. De trein staat stil. Vergeet al die flirtanalyses, ik moet me eerst druk gaan maken over de vraag of ik straks in Parijs mijn trein wel ga halen. De vrouw naast me heeft medelijden met me. Zij hoeft alleen tot Orleans. Als we dan uiteindelijk toch weer gaan rijden, blijkt dat de vertraging minder dan een uur zal zijn. Gelukkig, als vanaf nu alles goed gaat, haal ik mijn trein nog. Aan de andere kant, zo heel verkeerd had een noodovernachting in Parijs me ook weer niet geleken.
Donderdagavond, 18:00 tot 19:20 uur, Parijs. Ik trek veel verbaasde blikken. Waar gaan die tassen met dat meisje naartoe? Als ik de metro in moet kom ik nauwelijks de poortjes door. Niet zo gek, met een enorme rugzak op mijn rug, een gitaar in mijn hand en een tweede rugzak voor mijn buik die zo groot is dat ik er nog maar net overheen kan kijken. Pfffft. Ik ben niet gemaakt om op die manier dertig kilo te dragen, bedenk ik als ik op Gare du Nord neerplof op een stoeltje om mijn veel te dure, net gekochte sandwich op te eten.
Donderdagavond, iets na 19:20, Parijs. Hè hè, ik zit. Om mij heen in de Thalys hoor ik allemaal Nederlands. We mogen dan nu nog net in Parijs zijn, met al dat gekwebbel in ABN voelt het alsof ik alweer terug ben in het koude kikkerlandje. Bah, ik krijg nu al heimwee naar Frankrijk.
Donderdagavond, rond 21:00, België. Zoals gebruikelijk wanneer ik in een trein zit, zijn mijn ogen al snel na vertrek dichtgevallen. Vandaar dat ik nu wakker wordt van de conducteur die zachtjes mijn schouder schudt. ‘Goedenavond,’ of hij mijn kaartje mag zien. Aangezien hij in het Frans begint praat ik Frans terug. ‘O, zij is dus Française,’ hoor ik de Nederlandse dames achter me zeggen. Ha! Ik besluit ze niet te verbeteren.
Donderdagavond, 22:05 uur, Rotterdam. Ik zet voet op Nederlandse bodem. Niets: ‘een kleine stap voor Hermien, een grote stap voor…,’ als ik nu hard ren kan ik nog snel deze trein naar Assen halen. Nou, hard rennen… Ik denk dat de conducteur, die voor de treindeuren staat, eerder twee strompelende, op en neer deinende tassen ziet, waar nog ergens een gitaar aan hangt, dan een vrouwelijke Usain Bolt die nog snel voor het fluitje de trein in wil komen.
Donderdagavond, rond 23:00 uur, ergens in Nederland. Waarom heb ik geen snake op mijn mobiel? Ik bedoel, ik heb nu echt geen zin om boeken te lezen en er zitten geen medepassagiers naast me met wie ik een gesprek kan beginnen. Over de kleur van de NS-treinen, ofzo. Dus waarom heb ik geen snake op mijn mobiel?
Donderdag-/vrijdagnacht, 00:30, Assen. Als ik het station uitloop staan mijn moeder en mijn zus mij al op te wachten. De tassen gaan in de kofferbak en ze krijgen allebei een grote knuffel. Komen we eindelijk thuis, gaan ze snel naar bed. Het is doordeweeks en laat. Morgen komen de verhalen wel, nu zijn ze veel te moe. En ik? Na zoveel dutjes in de trein ben ik klaarwakker, ook al is het inmiddels half twee ’s nachts.
Vrijdag, rond 02:00 uur, Assen. Nog steeds heb ik geen flirtanalyses gemaakt, maar wellicht is twee uur ’s nachts daar niet zo’n geschikt tijdstip voor. Eerst maar eens een uiltje knappen. Welterusten allemaal.
Anderhalve week later, rond 12:00 uur, universiteitsbibliotheek. Hier zit ik dan, op een plek waar knappe hersenpannetjes kennis vergaren, men massaal tentamenstress komt ervaren en jongens naar meisjes staren. De perfecte plek dus, om eindelijk die flirtanalyse te schrijven.
Donderdagochtend, 10:42 uur, Gare Matabiau. De trein rijdt het station uit. Dag Toulouse. Ik had me voorgenomen om nu uitgebreid mijn buitenlandervaring te overdenken en voor jullie op papier te zetten. Dat ik bijvoorbeeld heel veel respect heb gekregen voor mensen die in een vreemd land hun weg proberen te vinden, proberen te integreren, of minder serieus: dat ik de Zuid-Franse manier van flirten ga zitten, maar zet mij in een rijdend voertuig en mijn ogen vallen vanzelf dicht. Straks dan maar. Straks kom ik wel met diepgaande analyses van Toulousaans flirtgedrag. Hmmm, welterusten.
Donderdagmiddag, rond 15:00 uur, middle of nowhere. De trein staat stil. Vergeet al die flirtanalyses, ik moet me eerst druk gaan maken over de vraag of ik straks in Parijs mijn trein wel ga halen. De vrouw naast me heeft medelijden met me. Zij hoeft alleen tot Orleans. Als we dan uiteindelijk toch weer gaan rijden, blijkt dat de vertraging minder dan een uur zal zijn. Gelukkig, als vanaf nu alles goed gaat, haal ik mijn trein nog. Aan de andere kant, zo heel verkeerd had een noodovernachting in Parijs me ook weer niet geleken.
Donderdagavond, 18:00 tot 19:20 uur, Parijs. Ik trek veel verbaasde blikken. Waar gaan die tassen met dat meisje naartoe? Als ik de metro in moet kom ik nauwelijks de poortjes door. Niet zo gek, met een enorme rugzak op mijn rug, een gitaar in mijn hand en een tweede rugzak voor mijn buik die zo groot is dat ik er nog maar net overheen kan kijken. Pfffft. Ik ben niet gemaakt om op die manier dertig kilo te dragen, bedenk ik als ik op Gare du Nord neerplof op een stoeltje om mijn veel te dure, net gekochte sandwich op te eten.
Donderdagavond, iets na 19:20, Parijs. Hè hè, ik zit. Om mij heen in de Thalys hoor ik allemaal Nederlands. We mogen dan nu nog net in Parijs zijn, met al dat gekwebbel in ABN voelt het alsof ik alweer terug ben in het koude kikkerlandje. Bah, ik krijg nu al heimwee naar Frankrijk.
Donderdagavond, rond 21:00, België. Zoals gebruikelijk wanneer ik in een trein zit, zijn mijn ogen al snel na vertrek dichtgevallen. Vandaar dat ik nu wakker wordt van de conducteur die zachtjes mijn schouder schudt. ‘Goedenavond,’ of hij mijn kaartje mag zien. Aangezien hij in het Frans begint praat ik Frans terug. ‘O, zij is dus Française,’ hoor ik de Nederlandse dames achter me zeggen. Ha! Ik besluit ze niet te verbeteren.
Donderdagavond, 22:05 uur, Rotterdam. Ik zet voet op Nederlandse bodem. Niets: ‘een kleine stap voor Hermien, een grote stap voor…,’ als ik nu hard ren kan ik nog snel deze trein naar Assen halen. Nou, hard rennen… Ik denk dat de conducteur, die voor de treindeuren staat, eerder twee strompelende, op en neer deinende tassen ziet, waar nog ergens een gitaar aan hangt, dan een vrouwelijke Usain Bolt die nog snel voor het fluitje de trein in wil komen.
Donderdagavond, rond 23:00 uur, ergens in Nederland. Waarom heb ik geen snake op mijn mobiel? Ik bedoel, ik heb nu echt geen zin om boeken te lezen en er zitten geen medepassagiers naast me met wie ik een gesprek kan beginnen. Over de kleur van de NS-treinen, ofzo. Dus waarom heb ik geen snake op mijn mobiel?
Donderdag-/vrijdagnacht, 00:30, Assen. Als ik het station uitloop staan mijn moeder en mijn zus mij al op te wachten. De tassen gaan in de kofferbak en ze krijgen allebei een grote knuffel. Komen we eindelijk thuis, gaan ze snel naar bed. Het is doordeweeks en laat. Morgen komen de verhalen wel, nu zijn ze veel te moe. En ik? Na zoveel dutjes in de trein ben ik klaarwakker, ook al is het inmiddels half twee ’s nachts.
Vrijdag, rond 02:00 uur, Assen. Nog steeds heb ik geen flirtanalyses gemaakt, maar wellicht is twee uur ’s nachts daar niet zo’n geschikt tijdstip voor. Eerst maar eens een uiltje knappen. Welterusten allemaal.
Anderhalve week later, rond 12:00 uur, universiteitsbibliotheek. Hier zit ik dan, op een plek waar knappe hersenpannetjes kennis vergaren, men massaal tentamenstress komt ervaren en jongens naar meisjes staren. De perfecte plek dus, om eindelijk die flirtanalyse te schrijven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
