Dakloos

Huidige status: dakloos. Niet dat ik letterlijk geen dak boven mijn hoofd heb, maar een vaste verblijfsplaats heb ik nog niet gevonden. Al die telefoontjes in mijn ongemakkelijke Frans ten spijt, een kamer, studio, of appartement zit er voor mij momenteel nog niet in.

Vanochtend was het bijna raak. Ik kwam kijken naar een kamer in het zuiden van Toulouse, zo op het eerste oog een prima buurt. De metro zat bijna letterlijk naast de deur, en de casino (de supermarkt, niet het gokpaleis) was nog geen honderd meter verder. Het oudere echtpaar van wie de kamer was vertelde dat ze ook ooit in Nederland geweest waren, maar dat was alweer lang geleden. De kamer zag er prima uit. Gemeubileerd, wastafel, kookblokje. Er stond zelfs wat serviesgoed, inclusief een pan. Feitelijk was de kamer vijf seconden nadat ik hen de hand had geschud al van mij.

Tot ik een paar minuten later eruit floepte dat ik maar vijf maanden blijf.
‘Dat is te kort,’ zei de man, ‘dan kan ik straks niemand meer vinden voor die kamer.’ Ze vonden het jammer, zeiden ze, maar uiteindelijk was het toch au revoir voor mij en kon ik weer de metro terug naar de jeugdherberg nemen.

Dus dan pleeg ik nog maar wat telefoontjes. Alhoewel, ‘telefoontjes’... Tot nu toe heb ik voornamelijk voicemails gekregen. Als ik dacht dat een telefoongesprek in het Frans voor mij soms ongemakkelijk verliep (ruis op de lijn, snel pratende Fransen. Het resultaat: ‘sorry, kunt u dat herhalen, ik heb het niet begrepen.’), werden mij de ogen geopend toen ik voicemailberichten achter moest laten. Wat is in hemelsnaam de Franse voicemailetiquette? Begin je met: ‘hallo, ik ben Hermien’? Ik ken de normale Franse telefoonetiquette al niet goed genoeg, laat staan dat ik geluidsfragmenten kan achterlaten bij onbekenden.

Tot ik woonruimte heb gevonden verblijf ik in een jeugdherberg. Het is hier prima, alhoewel het interieur me een beetje doet denken aan een ziekenhuis. Eigenlijk mag ik niet klagen, ik zit in mijn eentje op een driepersoonskamer met eigen wc en douche en de metro stopt bijna voor de deur.

Toulouse zelf mag er wezen. Ik heb nog niet echt de toerist uit kunnen hangen, maar wat ik tot nu toe van de stad heb kunnen zien was leuk. In die zin zie ik me hier wel wonen. Het allerleukste onderdeel van Toulouse tot nu toe: er wordt hier gefietst. En dan heb ik het niet over racefietsen (ik dacht altijd dat dat de enige fiets was die de Fransen kennen), maar stadsfietsen. Oké, in hoeveelheid doen ze ver onder voor Groningen, maar op de meeste kruispunten zijn wel een paar fietsers te vinden. De fietsen zelf zien er allemaal honderd keer beter uit dan de Groningse rammelbakken, dus ik weet niet of het mogelijk is om straks ergens goedkoop een fiets te krijgen. Eerst maar aan een kamer zien te komen, dacht ik. Dan komt die fiets later wel.


p.s. ik ga vanmiddag naar een andere kamer kijken. Hopelijk heb ik hier meer succes :)