Fietsweer

‘Vandaag is het geen dag om te fietsen,’ zei een man tegen me toen ik het slot van mijn fiets haalde bij de supermarkt. Hij had gelijk, grijze lucht, regen en kou, dat was wat er op het menu stond die dag in Toulouse. Of eigenlijk, dat staat al een paar dagen lang op het menu. De herfst is nu toch echt gekomen. Of wellicht is dit al winter, ik heb geen idee hoe het zit met de seizoenen hier.

Toen ik aankwam, eind augustus, kwam de temperatuur bijna dagelijks boven de dertig graden. ‘Heerlijk,’ zul je waarschijnlijk zeggen, ‘dat Zuid-Franse weer.’ O, dat was het ook heus wel. Maar gezien de beperkte inhoud van de koffer die ik in veertien uur van Nederland naar Toulouse had gesleept had ik een gebrek aan kleren. Zomerkleren, welteverstaan. Dus dat was puffen en zweten met lange broek aan op de fiets door de hitte.

Toen ik er een keer over klaagde (ja, wellicht was dat onterecht, maar het was echt héééél warm), werd mij gezegd: ‘o, dan zal je oktober wel fijn vinden. Dat lijkt meer op jouw Nederlandse zomer.’ Vandaar dat ik enigszins reikhalzend uitkeek naar de herfst, want een herfst die eigenlijk zomer is leek me wel wat. En inderdaad, toen het oktober werd begon ik aan mijn tweede zomer dit jaar, maar dan een betere dan de Nederlandse. Want waar de Nederlandse zomer soms behoorlijk nat en somber kan zijn, regende het in Toulouse nauwelijks. Tijdens het eerste regenbuitje dat ik hier in Toulouse meemaakte hoorde ik overal om me heen: ‘we moeten eigenlijk naar ……, maar ja, het regent, dus we wachten wel een half uur tot de bui over is.’ En dat vond iedereen eigenlijk wel een legitieme reden.

Later, terwijl de zwaarste herfststorm in jaren koud kikkerlandje Nederland teisterde, scheen in Toulouse af en toe het zonnetje. Het was een graad of twintig, eigenlijk wat aan de frisse kant voor de gemiddelde Toulousien. Want waar in Nederland koning winter wellicht al aan de deur leek te kloppen met rammelende herfstregens en temperaturen van maximaal 15 graden, scheen in Toulouse de zon. Niet zo gek wellicht, ik zit zo’n honderd kilometer van de grens met Spanje.

De eerste paar dagen van november waren er nog kleurrijke, bloeiende bloemen te vinden en hoewel het kwik op dat moment al af en toe flink aan het dalen was, waren er nog dagen bij waar je met een dun vestje op de fiets kon zitten. Tot iets meer dan een week geleden. Blijkbaar kan je ook in Toulouse niet ontsnappen aan de ijzige regen die in je gezicht slaat terwijl je op je stalen ros tegen de wind in trapt. Geloof je me niet? Voor woensdag verwachten ze natte sneeuw en volgende week halen we het vriespunt. Ik geloof dat ik maar snel handschoenen en een muts moet aanschaffen, want blijkbaar ontsnap je ook in Toulouse niet aan de winter.