Bibliofobie

Na zorgvuldig het Franse onderwijssysteem te hebben bestudeerd (zie mam, ik ga wel naar de colleges), ben ik tot de conclusie gekomen dat het hier mogelijk is een bachelor en master te behalen zonder ooit een boek aan te schaffen. Of één aan te raken, dat ook. Wellicht is Frankrijk het Walhalla van de bibliofoob*.

Na iets meer dan twee maanden Franse colleges te hebben gevolgd, in Franse lokalen, van Franse docenten, met Franse studenten aan een Franse universiteit, heb ik nog werkelijk geen enkel boek open hoeven te slaan. Soms moet ik voor een college even een tekst lezen, maar dat is eigenlijk maar beperkt tot twee vakken. Voor alle andere vakken beperkt de schriftelijke overdracht zich tot de bullet points in de powerpointpresentaties van de docenten. Hoe ik dan mijn vakken leer? Nou… de colleges.

Om heel eerlijk te zijn werd ik wel een beetje bang toen mij verteld werd dat er in Frankrijk op de universiteit nauwelijks gebruik wordt gemaakt van boeken. In Nederland leer ik namelijk vrijwel alles uit mijn boeken. De colleges zijn meer als ondersteuning, want met colleges alleen valt geen tentamen te maken. Sterker nog, ik heb in Nederland vaak de grootste moeite met het erbij houden van mijn aandacht en vaak resulteert zo’n poging tot opletten meer in anderhalf uur dagdromen, of poppetjes tekenen dan een verruiming van mijn kennis. Niet zo gek dus, dat ik me een beetje afvroeg hoe ik mijn vakken zou moeten gaan halen, ook omdat ik een deel van mijn colleges in het Frans volg en laat ik die taal nou nog net niet helemaal onder de knie hebben.

Gelukkig valt het allemaal reuze mee. Dat komt eigenlijk maar door één reden: de colleges zijn hier veel beter dan de colleges die ik volg in Nederland. Docenten geven hier vakken waar ze zelf soms al jarenlang onderzoek in doen en dus vaak ook gepassioneerd over kunnen vertellen. Niet alleen dat, de docenten hebben door hoe je een college geeft. Geen anderhalf uur durende monoloog van iemand die mompelend een heel boekwerk van zijn slides voorleest, maar drie uur lang een volgbaar en interessant verhaal. En voor wie zich na die drie uur toch nog graag wil inlezen, geeft de docent altijd een referentie naar het originele artikel. De colleges zijn zelfs zo duidelijk, dat ik mijn Franse colleges vaak beter kan begrijpen dan de gemiddelde Franse film.

Nu de tentamens dichterbij beginnen te komen, begin ik de boeken toch ook wel een beetje te missen. Heb ik niet iets vergeten op te schrijven in mijn aantekeningen? En wat moet ik doen met dat ene college waar ik echt niet bij kon zijn? Maar vooralsnog heb ik het idee dat het prima gaat zonder al die stapels economische lectuur. Bovendien scheelt me dit een hele hoop geld, want al die dure studieboeken groeien niet aan de bomen. Spreekwoordelijk dan. En weet je, al het papier dat de Fransen gebruiken met hun formulieren, besparen ze gewoon weer door geen studieboeken te gebruiken. Wie had dat gedacht, Frankrijk lijkt het Walhalla voor de bibliofoob en de bureaucraat ineen.



P.s. Ook als bibliofiel kan je in Toulouse terecht, hoor! Het aantal boekwinkels lijkt hier soms wel oneindig.

p.p.s. Mijn blog staat ook (met een klein beetje vertraging) op: www.buitenlandstage.wordpress.com . Daar kan je ook verslagen van andere studenten en stagair(e)s vinden.


*bibliofobie is de angst voor boeken